Eindelijk het eind van mijn jetlag! maar eenzaam..

Nadat ik dit weekend niet geslapen had omdat ik aan het feesten was in New York, slaap ik ineens de nachten door. Echt super fijn! Dus voor iedereen die niet van een jetlag af kan komen: haal een nachtje door ;)

Dylan had maandag sneeuw vrij vanwege een nieuwe sneeuw storm. We hebben lekker gespeeld en ‘The Incredibles’ gekeken. Schijnbaar begint Dylan school erg te missen met al die sneeuw vrij want we hebben 1,5 uur schooltje gespeeld met zijn knuffel beesten. Ik was dus gewoon weer ‘juf Jamila’ i.p.v. ‘Miss Jamila’ ;)
’S Avonds lekker vroeg mijn bed in want ik voel me niet zo lekker.

Ik heb echt heerlijk geslapen! Had het duidelijk nodig. Dylan was daarentegen erg moe en niet vooruit te branden. Koste flink wat moeite hem op tijd de deur uit te krijgen, maar toen kon ik lekker thuis blijven. Om 6 uur werd Dylan thuis gebracht. Hij viel bijna inslaap op de trap. Heb hem een half uur op de bank laten slapen en hem toen wakker gemaakt om wat rijst te eten. Daarna maar snel in bed gelegd. Ik was zelf ook best moe dus ben lekker vroeg gaan slapen.

Woensdag stond Dylan al voor mijn deur toen ik hem wakker wilde maken, dus dat scheelde. Ben mee gereden naar Philly. Bij het treinstation stond een priester die mensen aan het zegenen was. Beetje vreemd in mijn ogen, maar het was wel een grappig gezicht. Daarna was het tijd voor mijn 2e paaldans les. Na het vorige drama wilde ik eigenlijk niet meer, maar ik had voor 5 lessen betaald en ik ben nou eenmaal een krent. Dit keer was er een andere docent. Ze vertelde me dat ‘Jamila’ een poledance move is. Zij communiceerde met haar klas en vroeg aan het eind aan de nieuwe meiden wat we er van vonden. Heel fijn. De les zelf was eigenlijk ook best leuk. Helaas weer een hoop grond werk. Met de schroeven in mijn knieën en de hard houten vloer niet echt een succes, maar ik heb wel een paar nieuwe spins geleerd. Ook heb ik voor het eerst op een spinner geoefend. De paal draaide dus uitzicht zelf. In theorie kun je veel langer blijven draaien en het effect kan heel mooi zijn. Helaas kan ik nog steeds voor geen meter in deze palen blijven hangen. Ik heb gewoon geen grip... en aangezien er erg weinig ruimte is heb ik mijn teen gestoten tegen de deur. De enige blauwe plekken die ik tegenwoordig aan mijn ‘sport’ overhoud zijn die van de grond en de deur. Beetje triest XD
Toen Dylan op gehaald. Hij vond het verhaal van mijn blauwe tenen hilarisch. Hij heeft me de hele busreis zitten uitlachen. Thuis wilde ik online bij Old Navy een nieuwe broek bestellen aangezien ze de extra lange pijpen niet meer in de winkel hadden. Helaas werkte de 20% korting code die ik gekregen had niet… Gelukkig hadden ze 10% korting op de site staan. Wel een mail gestuurd naar de klanten service over mijn kortingscode. Daarna gegeten en Dylan vroeg naar bed gebracht want hij was kapot. Ik zelf trouwens ook. Voel me nog niet echt geweldig…

Donderdag kreeg ik een mail terug van Old Navy. Ik heb veel te klagen over Amerika, maar Jezus! Ze hebben geweldige klanten services! Ten eerste zijn hun mails misselijk makend beleefd. Ze vertellen je minstens 3x dat je een gewaardeerd klant bent en dat ze je heel dankbaar zijn. In dit geval hebben ze mijn 20% korting van mijn bestelling afgehaald. Heb dus toch 4 dollar extra korting kunnen krijgen. Ben heel blij! De eerste keer in mijn leven dat de klanten service niet alleen mooie woorden gebruikt, maar er ook meteen naar handelt. Geweldig! Heb trouwens flinke spierpijn. Mijn boven benen en boven armen zijn het ergst, maar als ik hoest doet ook mijn buik pijn dus het paal dansen was toch nog ergens goed voor. ’s Avonds hebben Dylan en ik cupcackes gebakken. Na alle moeite kwam ik er achter dat hij die hele cupcakes niet wilde, maar alleen de frosting lekker vond, haha.

Vrijdag weer Philly in. Ben naar de film 300 geweest. Er was een koppel die hun dochtertje van een jaar of 2 mee hadden. Vond het persoonlijk nou niet echt een kindvriendelijke film… Maar hij was wel erg leuk! Daarna Dylan op gehaald. We moesten op de trein wachten in Suburban station. Ik ben daar best veel. Het is namelijk dicht bij Dylan’s school, het is er warm, ik kan er zitten en eten. Begin nu alleen echt knetter gek te worden van alle mensen die geld van me willen. Het is echt belachelijk hoeveel dak en thuisloze mensen hier rond lopen. En als ze niet bedelen proberen ze je iets te verkopen.

Zaterdag was ik voor 7 uur wakker. Ik ben het uitslapen totaal verleerd. Dylan wilde heel graag naar de film ‘Mr. Peabody & Sherman’ dus Dija heeft ons afgezet bij de bios. Daarna zijn we naar een speeltuintje geweest. Het was echt heerlijk weer dus we konden lekker zonder jas spelen. Daarna zijn we door gelopen naar het volgende speeltuintje. Uiteindelijk zijn we in 4 verschillende geweest en hebben alle schommels, glijbanen en klimrekken uitgeprobeerd. Met de metro naar het nieuwe huis gegaan. Dit was de eerste keer dat ik er binnen was. In een deel van de badkamers zitten wat tegels en een douche. Daar is eigenlijk alles wel mee gezegd. Ik baalde verschrikkelijk. Het is nu wel echt duidelijk dat we ook deze maand niet gaan verhuizen. Ik zit dus nog steeds vast in the middle of nowhere en dat gaat nog wel even duren. Ik en Dylan zijn pizza gaan eten terwijl Donovan en Dija uit eten gingen. Tegen 7 uur waren we weer op weg naar huis.

Vandaag heb ik een beetje een instort dag. Toen ik beneden kwam was het gezin al weg. Ondertussen zie ik op facebook wat ik thuis allemaal mis en wat de andere au pairs allemaal doen. Ik mis allemaal gave feestdagen hier omdat ik nergens heen kan ’s avonds en in het weekend. Voel me dus heel erg zielig in dit grote lege huis. Aan de ene kant vind ik dat ik me niet zo moet aanstellen. Ik zit in een heel mooi huis met een heel aardig gezin, mijn host kid is geweldig en ik ben in de USA! Ik zou Philly onveilig moeten maken en leuke dingen moeten doen. De feestdagen tot het uiterste moeten benutten…
De waarheid is dat ik eenzaam ben en me volledig nutteloos voel. Ik ben bijna altijd alleen of met een 6 jarige. De geweldige dingen die ik zie, zijn toch niet zo geweldig als ik het allemaal in mijn eentje doe. Ik heb nooit problemen gehad met alleen zijn, maar na 2 maanden wordt het toch wel vervelend. Nu ik het huis gezien heb ben ik alle illusie kwijt dat we deze maand nog kunnen gaan verhuizen. Eigenlijk ben ik zelfs alle hoop kwijt dat we dat volgende maand kunnen gaan doen. Begin een beetje uit het oog te verliezen waarom ik hier ook al weer wilde komen. Alle leuke dingen die ik wil, moet ik alleen doen en anders zijn ze op een tijd dat ik niet in de stad kan komen met het ov. De feestdagen mis ik op dit moment toch en dat ‘nieuwe mensen ontmoeten’ slaat nergens op als je daarna niet meer met ze kan afspreken. Ik heb mezelf de laatste twee maanden steeds wijs kunnen maken dat het allemaal beter en leuker wordt zodra we verhuizen, maar het ziet er nu niet naar uit dat dat binnenkort gaat gebeuren. Dus ik zit vast in dit mooie, grote, lege huis.

Het weer is gelukkig een heel stuk beter op het moment en ik ben bezig wat dingen te plannen met wat au pairs. Het kost allemaal alleen wat moeite. Ik moet nu echt het beeld los laten wat ik had toen ik hier kwam. Ik kan het me niet meer veroorloven te wachten tot we verhuizen.
Het feit blijft dat ik de meeste doordeweekse dagen alleen in de stad ga door moeten brengen en ik maar ééns in de maand in mijn volledig vrije weekend weg kan. Zelfs dan ben ik vooral bezig met regelen, wachten of reizen. Deze situatie gaat nog wel even duren, dus ik moet me erbij neer leggen. Niet ideaal, maar ik moet niet vergeten dat er iedere week wel een au pair naar huis gaat of heel ongelukkig is met zijn/haar gezin. Ondanks het feit dat ik erg baal van de situatie had het een stuk erger gekund en de rest van het jaar kan alleen maar beter worden toch? ;)