And the drama continues

Hoi allemaal,
Ik hoopte deze week een wat leukere/positievere blog te kunnen schrijven. Ben alleen zo moe dat het steeds moeilijker wordt om positief te blijven…

Maandag was de eerste dag van een lange week. Aangezien Donovan in Spanje zit hebben we een nogal ingewikkeld rooster om Dylan naar school te krijgen. Om 6 uur moest ik mijn bed uit rollen en met Dylan tegen 7 uur klaar zijn. Toen op weg naar oma, zodat zij ons op school kon afzetten. Ik ben naar een paar thrift stores geweest. Helaas bleef mijn veter hangen aan de haakjes van mijn andere laars. Naast dat ik bijna mijn nek brak heb ik mijn volledig veter verwoest. Super balen! Vooral omdat de veters erg lang zijn en ik geen idee heb waar ik nieuwe vandaag moet halen… Daarna liggen lezen in het park vlak bij het nieuwe huis tot ik Dylan moest halen. Met de trein naar Dija en snel naar huis. We waren kapot.

Disdag werd ik om 05.30 al wakker. Het had geen zin meer om te gaan slapen aangezien ik er om 6 uur uit moest. Dylans’s oma heeft ons afgezet en ik ben gaan lezen tot de andere Dylan (waar ik vorige week vrijdag ook mee had afgesproken) om 10 uur kwam. We hebben gebruncht en zijn naar nog wat thrift stores geweest. Helaas hadden ze niets leuks dus we zijn in een parkje gaan zitten. We hebben vet veel zitten kletsen en we hebben een hoop gemeen. Super grappig! Toen was het alweer tijd om mijn Dylan op te halen en met de trein naar zijn moeder te gaan. Er zat alleen een gaatje in de zool van mijn schoen en door het vele lopen is die tot dwars door mijn extra zooltje heen gegaan en nu heb ik een blaar onder mijn voet. Erg pijnlijk en ik hou zo niet veel schoenen over..

Woensdag was ik al om 5.15 wakker. Weer naar oma en toen naar school. Toen begon het te regenen dus ben in het station gaan zitten lezen. Daar kwam een zwerver naar me toe die ik al een paar keer eerder gezien heb. Hij kwam me vertellen dat ik erg mooi ben en begon voor me te zingen. Vet awkward midden in het station. Toen hij in zich zelf ging praten ben ik toch maar weggegaan. Buiten was het gestopt met regen dus ben buiten gaan zitten tot Dylan kwam. We zijn weer gaan eten en toen hebben we heel ver gelopen. Onderweg werd ik nog bijna aangereden. Ik en Dylan hadden groen en toen we wilde over steken sloeg er ook een auto af. Wij hadden daar dus voorrang maar die man reed gewoon door. Hij keek me zelfs aan toen hij me afsneed en had het lef te roepen: ‘Welcome to Philly!’. Man wat was ik boos!
In het park gaan zitten kletsen tot ik mijn Dylan moest halen. Toen ik bij de speelplaats kwam vertelde zijn juf dat hij een verschrikkelijke huil/drift aanval gehad had vorige week vrijdag en niet te troosten was. Vandaag had hij er weer één. Ik denk dat het door de veranderende roosters en het vroege opstaan komt (vaak weten we pas heel laat wie ons op komt halen). Toen op weg naar oma met de trein. Zij belde Dija om te vragen of zij ons kon ophalen als ze van haar werk kwam. Dija zei van wel, maar toen ze aankwam was ze boos omdat ze ons eigenlijk niet had willen ophalen. Als ze dat meteen verteld had, had Darlene ons gewoon gebracht. Erg gezellig dus. Ik heb Dylan vroeg naar bed gebracht en zelf ook vroeg gaan slapen.

Donderdag was ik weer voor mijn wekker wakker, om 5.15. Om 6.45 moesten we het huis verlaten. Dit keer kon zijn oma ons niet brengen dus we moesten om 07.15 in de trein zitten. Dylan wilde weer steen papier schaar spelen, maar hij wilde dan lightsabers, force field en wreckingballs gebruiken. Super grappig. Ook vroeg hij of ik hem wilde kietelen en gebruikte dan een force field. Hij ging helemaal stuk toen ik deed alsof ik zijn force field kietelde. Op het trein station kwam een vrouw naar me toe die een paar dagen geleden naast ons zat toen we wachtte op de trein. Zij merkte op dat ik met Dylan geen saaie momenten had. Helemaal waar!
Ik ben op het trein station gaan zitten typen tot ik kon skypen met Marloes. Tegen 10.50 uur kwam er een man naast me zitten en vroeg of ik zijn telefoon in de gaten wilde houden. Daarna hebben we 45 minuten een gesprek gehad over van alles en nog wat tot hij eindelijk weg ging. Hij was super aardig hoor, maar ik was zo moe dat ik niet in de stemming was voor geklets. Tegen 12.45 eindelijk met Marloes kunnen skypen. Het was nog even een gedoe want zij hoorde een harde piep als ik mijn oortjes in mijn laptop deed, maar ik hoorde haar heel zacht door de achtergrond geluiden zonder de oortjes. Daarna ben ik nog even gaan shoppen. Toen ik terug liep hoorde ik: ‘Wow! Wait a minute’. En er kwam een jongen naar me toe rennen. Schijnbaar heb ik met hem gekletst op internet. Beetje eng dat hij me herkende, maar wel grappig. Toen Dylan opgehaald en met de trein terug naar huis. We zaten tegenover de zelfde man als de vorige keer. Hij merkte op dat Dylan wel een hand vol was om te entertainen. En dat is hij zeker! Ik moet al mijn creativiteit uit de ast halen. Darlene bracht ons thuis. Dylan heeft vooral Hayday gespeeld en we hebben wat captain underpants gelezen en toen was het alweer tijd om te gaan slapen.

Vrijdag vertrokken we 0m 07.10. Dit is de eerste keer in 1,5 week dat ik wakker werd van mijn wekker. Op school moesten ik en Dija even wachten op een praatje van de directeur. Het was heel erg druk en de herrie, slaap gebrek en gebrek aan gezonde voeding maakte me erg duizelig. Viel bijna flauw. Gelukkig was hij net op tijd klaar met praten en konden we naar Dylans lokaal toe. Daar las hij de boeken aan ons voor, die hij zelf geschreven had. Ik kwam zelfs in zijn familie boek voor. Ik ben helemaal trots!
Daarna opzoek gegaan naar nieuwe schoenen (nog steeds niet gevonden). Op een gegeven moment stond er een vent naar me te staren. Hij ging op zijn tenen staan, hield zijn handen boven zijn hoofd en riep: ‘you are so tall! Je zou serieus denken dat ik 3 meter lang ben ofzo. Voel me soms echt een kermis attractie in dit land. Hij was zelfs bereid hakken te dragen als ik met hem wilde daten. Erg vreemd gesprek dus…
Ik heb Dylan opgehaald en hem naar zijn tantes werk gebracht. Zij brengt hem naar zijn oma waar hij dit weekend slaapt. Ik was van plan naar Boston te gaan, maar dat ging niet door. Ik zal jullie het hele ‘ik kan schijnbaar niet communiceren met au pairs uit ander landen’ verhaal besparen. Daarna was het plan New York maar iedereen die ik daar kende zat dit weekend in een andere staat en ik had geen energie om in mijn eentje te gaan. Lekker vroeg mijn bed in dus!

Zaterdag was ik weer ver voor 7 uur wakker, maar voelde me wel wat meer uitgerust. Heb lekker rustig aangedaan. Helaas zag ik ’s middags een dikke spin op mijn muur. Hij was alleen steeds net te hoog om er goed bij te kunnen en ik te bang iets met hem te moeten zolang hij boven mijn hoofd liep. Ik werd helemaal paranoia. Pas om 17.30 kwam hij laag genoeg (en was ik geïrriteerd genoeg) om hem naar beneden te meppen en een glas over hem heen te plaatsen. Daarna durfde ik er echter niets meer mee dus dat arme beest is gestorven door zuurstof gebrek. Daarna duurde het nog een paar uur voor ik dapper genoeg was om hem in de wc te gooien :p Toch ben ik erg trots dat ik het zelf gefikst heb! * doet de running man*

Vandaag is net als gister een bijkom dag. Heerlijk even met geen schema’s rekening te hoeven houden, niet op de klok te hoeven kijken en niets te moeten.

Deze blog is een beetje lang geworden maar ik wil nog even iedereen bedanken die mij t steunen. Het is toch fijn te weten dat er mensen met je mee leven, zeker als je zo ver weg bent en soms het gevoel hebt dat je volledig alleen bent.